... เรื่องของความรัก..บังคับกันไม่ได้...
ที่ผ่านมา เราทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว
และเขาก็อาจพยายามรักเรามากที่สุดแล้ว
แต่เมื่อความรักจืดจางไป
เขาจะบังคับตัวเองอย่างไรได้
และเราจะบังคับเขาอย่างไรได้
... ใครจะไม่รักเราหรือไม่รักเรา ขึ้นอยู่มี่ใจเขา ไม่ว่าเราจะเอาเหตุผลใดมาอ้างก็ไม่มีทางเหนี่ยวรั้งคนที่หมดรักเราแล้ว...ให้ยังอยู่กับเราได้...
...หัวใจของคนเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เป็นธรรมดา ที่ใครคนหนึ่งจะรักเราเมื่อเขาอยากรักและเดินจากไปเมื่อเขาหมดรัก…
มันไม่ใช่ความผิดของเรา ของเขา หรือของใคร...ที่ผ่านมาเราทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว แต่เมื่อความรักจืดจางไป เขาจะบังคับตัวเองอย่างไรได้ และเราจะบังคับเขาอย่างไรได้ ไม่มีใครไม่อยากอยู่กับคนที่ตัวเองรัก หากเขารักเรา เขาคงยังอยู่ เพราะเขาอยู่กับเราแล้วเขามีความสุข...
เมื่อเขาพบว่า...การอยู่กับเราทำให้เขามีความทุกข์ อึดอัดใจ เบื่อหน่าย หัวใจแห้งแล้ง ไม่มีชีวิตชีวา มันก็ย่อมดีกว่า...ถ้าเขาจะเดินจากเราไป...แล้วไปตามหาคนที่ใช่มากกว่า ไปอยู่กับคนที่เขารัก สร้างวันเวลาดีๆให้กับชีวิตของตัวเอง แล้วเราล่ะ...จะไม่คิดถึงวันเวลาที่ยังเหลือของชีวิตเราบ้างหรือ...
เราบังคับใจใครไม่ได้ เหมือนกับที่เราไม่อาจบังคับใจตัวเอง เรายังรักเขาอยู่ อันนั้นก็พอเข้าใจ แต่เมื่อเขาไม่อยู่ให้เรารักแล้ว เรายังจะดื้อรั้น รักคนที่ไม่มีตัวตนอยู่ในชีวิตเราอีกแล้วอย่างนั้นหรือ...
...มันไม่ผิด ที่เราจะเลือกรักใครคนหนึ่ง
แต่มันคงจะผิด ถ้าเราจะกักขังใจตัวเอง
ให้อยู่กับความทุกข์ ความเจ็บปวดไปตลอดกาล...
วันเวลาที่ผ่านมา...มีค่าให้จำ ...แต่ไม่ควรทำให้เราเจ็บ...
แม้เราอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างย้อนคืนกลับมา อยากเปลี่ยนคราบน้ำตาแห่งความอ้างว้าง เสียใจ ให้เป็นรอยยิ้มแห่งความสุข ความอบอุ่นใจอีกครั้ง แต่มันคงเป็นคงเป็นไปไม่ได้ ที่สิ่งเหล่านี้จะหวนคืนมาเป็นเช่นเดิม เพราะในวันนี้...คนคนนั้นในความทรงจำของเราไม่ใช่คนเดิม...
ในช่วงเวลาแห่งความรักที่อ่อนหวาน ระหว่างเราและเขา คงมีเรื่องราวดีๆมากมายให้จดจำ เขาเคยดีต่อเราแค่ไหน เราและเขาเคยทำเพื่อกันและกันมามากเท่าไหร่...
ทุกอย่างคือภาพความทรงจำที่ดี ที่เราอยากจะจดจำ อดไม่ได้ที่จะคิดถึง คร่ำครวญถึง แต่เทื่อคิดถึงภาพเหล่านั้นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บ...เคยถามตัวเองว่า...การเจ็บปวด มีน้ำตากับเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว มันมีประโยชน์กับชีวิตเราอย่างไร…
จงอย่าเสียดายที่เราได้เสียเวลาร่วมสร้างสิ่งดีๆกับเขา และอย่าเสียใจที่เรืองราวเหล่านั้นต้องจบลงไป ทุกอย่างเกิดขึ้นตามวาระเวลาของมัน อะไรในโลกนี้ที่เคยดี วันหนึ่งก็ย่อมเปลี่ยนแปลงไปได้ เหมือนกับความรักของเราที่เคยหอมหวาน แต่วันนี้กลับจืดจางลงอย่างไม่น่าเชื่อ...
...ถ้าอยากจะอยู่อย่างคนมีความทรงจำ
ก็จงจำอย่างมีความสุข
หากจำแล้วทุกข์ ทรมานใจ
ก็ลืมมันไปให้หมดสิ้นเสียดีกว่า...
...ทำไมเราต้องเสียน้ำตา...
...ถ้าน้ำตาทุกหยด กลับทำให้เรายิ่งอ่อนแอ
ยิ่งร้อง ยิ่งหมดเรี่ยวหมดแรง ยิ่งทุกข์ใจ
ก็จงหยุดร้องเสียเถอะ
เพราะว่าพรุ่งนี้ ยังมีอะไรที่เราต้องคิด ต้องทำ
หากเรายังร้องไห้ จมน้ำตาอยู่แบบนี้
จะมีแรงที่ไหน ไปดูแลชีวิตตัวเองได้...
ในชีวิตนี้ มีไม่กี่ครั้งที่เราให้อะไรกับใครฟรีๆ หรือยอมเป็นฝ่ายสูญเสีย โดยไม่ได้อะไรคืนมา แต่ครั้งนี้ เรากำลังทำเช่นนั้นอยู่ เรากำลังเสียน้ำตาให้คนที่ไม่รัก ไม่ได้แคร์เรา เรากำลังร้องไห้ ปล่อยน้ำตาให้รินไหลออกมาอย่างไร้ค่า ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครแม้แต่จะมองเห็น
เขาอาจรับรู้ว่าเราเจ็บปวด แต่เขาก็ช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของเราไม่ได้ อย่างดีที่สุด...เขาก็แค่ยืนมองเราร้องไห้ แล้วกระซิบบอกกับตัวเองว่า...อย่างไรก็ตาม กับคนคนนี้ เราก็ให้ได้เพียงแค่ความสงสาร แต่ไม่ใช่ความรัก ความห่วงใยอาทร เหมือนที่เคยมี...
...ทุกวินาทีที่ร้องไห้ เราได้อะไรนอกจากความเจ็บปวด
น้ำตาที่รินไหลลงมา จะมีค่าตรงไหน
ถ้าคนที่เราร้องไห้ ไม่ได้อยู่เคียงข้างเราตรงนี้...
ถ้าน้ำตาทุกหยดที่เรากลั่นออกจากสองตา ทำให้เราเข้มแข็งมากขึ้น ก็จงร้องไปเถอะ ร้องให้มากๆจะได้เข้มแข็งไวๆ
...แม้เราจะร้องไห้ให้เขามากเท่าไหร่
ก็ไม่ได้อะไรกลับมา
เพราะบางอย่างก็ใช้น้ำตาแลกไม่ได้
เฉกเช่นความรัก...
เจ็บจนตาย...ถ้าตัดไม่ขาด
ความรักนี้ไม่ใช่เป็นเพียงแก้วร้าว
แต่มันเป็นเพียงแก้วที่แตกไปแล้ว
ทำอย่างไรก็ไม่มีทางประสานให้กลับคืนมาได้ใหม่
ถ้าเรายังคงยึดติดกับความรัก ความเสียดาย
สิ่งเดียวที่จะได้รับกลับมา
ก็คือความชอกช้ำใจอย่างไม่มีวันจบสิ้น
เยื่อใยที่เรามีให้เขา...เป็นเหมือนเชือกหนาที่ผูกดึงเรา ไม่ให้เราหลุดพ้นไปจากขุมนรกที่เจ็บปวดขุมนี้ ถ้าเราไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาด ไม่ยอมตัดเชือกเส้นนี้ออกไปให้พ้น เยื่อใยงี่เง่าจะผูกขังตัวเราอยู่อย่างนี้ ทำให้เราต้องเจ็บ ต้องทุกข์ทรมารตลอดไป
ในวันที่เราถูกทำร้ายให้เจ็บชอกช้ำ เราตัดสินใจแล้วที่จะเดินจากมาให้ไกลแสนไกล เราเลือกแล้วที่จะหันหลังให้ทุกอย่าง ไม่หันหลังกลับไปมองความรัก ความผูกพันเก่าๆ
ไม่มีเยื่อใยให้กับความทรงจำที่โหดร้ายอีก
แต่หัวใจเรา... ทำไมยังตัดเขาไม่ได้ เรายังรัก ยังจดจำ ยังคิดถึง ยังอยากจะรู้ว่าเขาอยู่ดีไหม อยู่กับใคร คิดถึงเราบ้างไหม คำถามแห่งความทุกข์ทรมารถาโถมเข้ามาในใจเราทุกวัน บางคำถามก็ไม่มีคำตอบ บางคำถามก็มีคำตอบ แต่เป็นคำตอบที่แสนจะเจ็บปวด...
...เขาไม่ได้รักเราแล้ว และไม่อยู่ตรงนี้แล้ว นั้นคือคำตอบเดียวที่แท้จริง...
เมื่อคิดจะตัดเขาแล้ว ก็จงตัดให้ขาด
อย่าให้มันยังยื้อยั้ง คาราคาซังอยู่อย่างนี้
เมื่อใดที่หัวใจเราไม่มีภาพของเขาอีก เมื่อนั้นความทุกข์ทรมารก็จะสลายหายไป
เขามีสิทธิ์จะเป็นของใครก็ได้...เพราะเขาไม้ใช่ของเรา
เราเจ็บปวดที่เห็นเขามีคนอื่น
เพราะเราคิดว่าคนอื่นคนนั้นโชคดีที่ได้เขาไป
แต่ความจริงแล้วเราต่างหากเป็นคนที่โชคดี
ที่ได้หลุดพ้นจากคนคนนี้
และคนใหม่คนนั้นต่างหากเป็นคนที่โชคร้าย
ที่กำลังจะได้รับความเจ็บปวดเสียใจ
อย่างที่เราเคยได้รับจากเขา
เขาแค่เคยเป็นของเรามาก่อน แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่ของเราแล้ว ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น และทำใจเสียดีกว่า คิดเสียว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพราะในโลกใบนี้ ก็ไม่มีอะไรที่จะเป็นของเราได้ตลอดไป
...ความรักได้จบลงไปแล้ว สิทธิ์การเป็นเจ้าของในตัวเขา วันนี้ได้หมดลงโดยสิ้นเชิง เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปกำหนดชีวิตเขาได้อีก ไม่แม้แต่จะมีสิทธิ์ออกความคิดเห็น เขาจะไปรักใคร ชอบใคร นั้นก็เป็นสิทธิ์ของเขา เขามีอิสระเต็มที่นับตั้งแต่วันที่เรื่องราวระหว่างเขาและเราได้สิ้นสุดลง แม้หัวใจเราจะยังรักและซื่อสัตย์ต่อเขาอยู่ แต่นั้นไม่ได้หมายความว่า...ความรักที่มั้นคงจริงแท้ของเราจะไปเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้
จะไปสนใจเรื่องราวของเขาทำไมให้เจ็บปวด
ในวันที่เราเฝ้าติดตามมองเขา เขากลับมองเราเป็นคนที่ไร้ค่า
ความรักที่ยังหลงเหลือในใจเรา เป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการ
ยิ่งเราไปติดตามเขา สนใจเขา พยายามจะรับรู้รับฟังเรื่องราวของเขา
เราก็ยิ่งเป็นคนที่ไมมีค่า น่ารำคาญ
...ฐานะของคนที่จบความสัมพันธ์กันไปแล้ว เราไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปหึงหวงเขาอีก...
ยังมีอีกหลายคน
ที่พร้อมจะยกหัวใจให้เป็นของเรา
ปล่อยเขาไปเถอะ
แค่คนไม่มีหัวใจแค่คนเดียว
ถ้าเราไม่ใช่หนึ่งเดียวในใจ...ก็ไม่มีความหมาย
หัวใจหนึ่งดวง ไม่สามารถแบ่งให้ใครได้หลายคน
ถ้าเขาคิดแบ่งหัวใจให้คนมากกว่าหนึ่งคน
หัวใจของเขา ก็ไม่ใช่หัวใจที่แท้จริง...
...จากที่เขาเคยรักเรา มีเราคนเดียวตลอดมา วันนี้เขาไปรักคนอื่น มีคนอื่น นั้นก็บ่งบอกแล้วว่า...เราไม่อากเป็นเจ้าของหัวใจเขาอีกต่อไป...แต่รู้ทั้งรู้อย่างนั้น เราก็ยังร้องขอให้เขามาเหลียวแล แบ่งเอาเศษเสี้ยวของหัวใจที่เขาให้คนอื่นไปแล้ว กลับมาให้เราอีกครั้งหนึ่ง เพราะเราคิดว่า...การได้กอดเก็บเศษจุณหัวใจของเขา มันก็ยังดีกว่าเราต้องไม่เหลืออะไรเลย
ไม่จำเป็นต้องมีศักดิ์ศรี ขอแค่ได้มีเศษเสี้ยวความสำคัญ ไม่จำเป็นต้องมีเขาทั้งคน คี่มีครึ่งหนึ่งของความเป็นเขาก็พอแล้ว เรายอมที่จะเป็นคนที่ไร้ความหมาย ไร้ค่าที่สุด เพื่อที่จะได้เห็นว่า...เขายังวนเวียนอยู่ในชีวิต แม้ไม่ได้อยู่เพื่อสร้างความสุขให้กับเรา แค่อยู่เพื่อสร้างความทุกข์ให้กับเราก็ยังดี เคยถามตัวเองไหมว่า...สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ เราทำเพื่ออะไร.....
ตัวเรา หัวใจเรา และความรักของเรา
ยังมีค่าพอสำหรับคนอื่นอีกมากมายในโลกนี้
ไม่จำเป็นเลย
ที่เราต้องเอามันไปแลกกับเศษหัวใจไร้ค่าเอามันคืนมาดีกว่า แล้วเก็บรักษาไว้รอคนที่คู่ควร...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น